سلام ... در کامنت دوني باااااااازه بازه، خيالت راحت هروقت خواستي بخون :)) / خب ويندوزتو عوض کن ديگه، از يکي راهنمايي بگير و عوضش کن، مثلاً از يور دي ير کازين! :پييي (خودش بود يا همسرش؟ حالا همون خو)

سلام ... سفر با غريبه ها هم اگر ديدمون رو عوض کنيم مي تونه خاص و جذاب باشه :) ارجاعت مي دم به جوابي که پايين تر به حس دادم :))

:)

سلام ... ده سال زير نور مهتابي؟ |:دييي

منم از جهتي از محيط هاي اين چنيني خوشم نمي ياد، اما قطار رو دوست دارم.. اتفاقاً مشقت خاصي نداره (البته حساب بچه هاي توي قطار جداست :دي).. يعني در واقع از وقتي که سعي کردم سخت نگيرم ديگه برام سختي اي نداره اصلاً.. يا به عبارتي همين به قول تو سختي هاش يه جورايي برام جالب شدن، شايد چون تجربه مي شه.. / مي دوني؟ قطار (به شرطي که خودم تنها باشم يا فوقش با يک دوست) به من اين فرصت رو مي ده که يه کم از لاک خودم بيام بيرون.. قاطي آدماي ديگه بشم.. قبلنم گفتم، توي قطار اين فرصت رو دارم که يه برش چند ساعته از زندگي چند تا آدم ديگه رو ببينم.. همين خيلي مي تونه آموزنده باشه.. پر از تجربيات آدماي ديگه.. پر از قصه هاي زندگي.. / اين مدت که سفرهام هوايي شده بود، شايد زودتر مي رسيدم و تميزتر و با خستگي کمتر، اما اون حس زندگي که توي قطار بهم دست مي ده نبود يا کمتر بود.. حالاشم نمي گم فقط قطار، اما قطار رو هم در کنار شيوه هاي راحت تر دوست دارم.

نکنه اينم اخلاق اسفندي هاس؟ :دي // از چه جهت بايد حوصله دار بشي؟ داري خاله مي شي؟

نه خب نمي شد.. اين تيپ راهکارها به ذهن خودمم رسيد، اما نمي شد، مامانه بهش برمي خورد خو.. آخه نمي شه که تا بچه ش مي گه خوراکي و اون بهش مي گه نه، من يهو برم چيپس بخرم تعارف کنم؛ خو يه جوريه.. / اون لحظه همش داشتم فکر مي کردم اي کااااش برم تو قطار و ببينم هم کوپه ايمه (مي دونستم خيلي بعيده).. اون وقت مي رفتم به اسم خودم چيز مي خريدم و بعد به قول تو تعارف مي کردم.. يا اصن باش دوست مي شدم و دستشو مي گرفتم مي بردمش تو واگن ها و رستوران و جاهاي مختلف باهاش قدم مي زدم و حرف مي زدم و چيپس و پفک مي خورديم.. دور از چشم مامانش که اونم ناراحت نشه..

سلام ... باعث افتخاره! :) // اي واي مگه صدامم غم داره؟ بي خيال تا حالا چشمام بود، صدامم اضافه شد؟ ;))

سلام ... هه هه تو مسير تهران بوديد يا تبريز که فک کرد مي گه اهواز؟ :دي // آره واقعاً يادش به خير.. // خب آنتن نمي داد ديگه، تازع قبلشم که آنتن مي داد مي دونستم تو بيروني خب.. // واي وقتي مي گي رضا اومده تو اتاقت جيگرم براش کباب مي شه! فک کن چقددددددد از اين که آجيش داره مي ره ناراحته که ديگه شبا مياد پيشت.. // هه هه، حالا معمولاً از آينه ي خودم استفاده مي کردما، ولي اين بار آينه م جا مونده بود توي اون يکي کيفم توي چمدون! ديگه کي حال داشت درش بياره! :))

سلام ... قربون آجي بچه دوستم بشممممم :بووووووس / آخي نازي آريانا که خيلي بامزه ست! يادمه وقتي تازه حرف زدن ياد گرفته بود، يه بار که خونه تون بود و با هم حرف مي زديم گوشيو دادي بهش.. ههههههه پلووووووووو بلو خونتون :دييييييي واي فري خودت از خودشم بامزه تر مي گي :دي / واي آره مبين هم اين طوري بود! روزاي اولش اصن يه چيز ديگه اي بود! بعدش عوض شد. البته حالاشم بچه مون خيلي نازه ها ;))

سلام ... هردوتون خوبيد الآن؟ خودت و نوت! :دي // يه ضرب المثلي هست که مي گه اگه ما از خودمون تعريف نکنيم کي تعريف کنه؟ :پي .. ممنون.. // راستش نمي تونم، يني اگرم بخوام بنويسم احساساتم به واقعيت هاي زندگي غلبه مي کنه و آخرشو خوب يا دست کم اميدوارانه تموم مي کنم!.. برخلاف واقعيت.. / حالا که اشاره به درس و رشته داشتي، بذار به جاي تخيل خودم يه قصه ي واقعي برات تعريف کنم.. دختري رو مي شناختم (هنوزم گاهي مادرش رو مي بينيم) که البته مامان بيشتر از من ديده بودش و مي گفت خيلي باهوش و فرزه و خلاصه يه بچه ي فوق العاده بااستعداد. اين دختر باهوش حدود 15 سال پيش مدرسه فرزانگان (تيزهوشان) قبول شد. اينا يه خانواده ي مستحق هستن، وضع مالي شون در سطح خيلي پايين.. دختر قصه ي ما رفت مدرسه تيزهوشان، اما اونجا اکثراً بچه پولدار بودن و جوّش به گروه خوني اين دختر خانوم نمي خورد.. بي تعارف بگم، از لحاظ مالي اين قدري ازشون پايين تر بود که رسماً پيششون کم ميورد.. البته دليل نمي شه که اون مدرسه حتماااا همه پولدار آنچناني باشن، اما خب تقريباً بودن يا اگرم نبودن به هرحال از سطح متوسط خيلي بالاتر.. دخترک باهوش قصه ما از لحاظ درسي چيزي کم نداشت، اما بالاخره سنش کم بود (دوره ي راهنمايي) و شکاف طبقاتي بين خودش و همکلاسي هاش بدجوري توي روحيه ش تأثير گذاشته بود.. مسئله فقط حسرت خوردن نبودا.. خب، توي روابط و رفت و آمدها و امکانات رفاهي و علمي و چه مي دونم توي حرفاشون و حتي تيپ خانواده ش جلوي همسالانش کم اورده بود، و اونقدي هم بچه بود که نتونه به حسش غلبه کنه. در نتيجه دخترک قصه مون مشکلات روحي جدي پيدا کرد، و حتي فکر کنم پيش مشاور و روانشناس هم برده بودنش به خاطر افسردگي اي که دچارش شده بود.. و دقيقاً نمي دونم سال چندم بود که به خواست خودش از اون مدرسه اومد بيرون و يه مدرسه دولتي عادي ثبت نام کرد، مدرسه اي که از لحاظ علمي پايين تر بود اما ديگه جوّ تجملي نداشت به اون صورت... بعدها فکر کنم شنيدم دانشگاه هم رفت، اما تاجايي که مي دونم يه دانشگاه متوسط. درحالي که مي تونست و اين قابليت رو داشت که توي جو علمي مناسب تر پيشرفت هاي خيلي بهتري هم داشته باشه. / الآن چندساليه که ازدواج کرده و ان شاءالله که خوشبخت باشه :) اما درهرحال توي دوران نوجووني، فقرش آنچنان چماقي شد توي سرش که.. :| /اين فقط يک نمونه واقعي بود..

عليک ِ جييييييييييييييييييييييييييييييييييييييغ! :)))) / وا؟ نمي دونم! احتمالاً اون باز شدن نارگيل هم به تقاضاي سازمان حفاظت از محيط زيست بوده :دي / هه هه يني اين قد مشخصه که بعد از هر قطار، يه قطارنويسي دارم؟ :دي

سلام ... چه مي دونم والا. / اوشون يه آقاي بسيار چاق بود! :))) / خب به ايشونم گفتم، تا يه حديش اشکال نداره، اما اين ديگه بدجوري خرت خرت مي کرد با اون پفکش :))

آره رسماً جا خوش کرده بود :)) / مگه غول بيابوني رو تو گفتي؟ يادم نمي ياد اول کي گفت :))) / :ديييييي / يه کمش اشکال نداره، اما اين خيلي بد مي خورد خو.. / نوک زدن يه اصطلاحه، يه چي تو مايه هاي همون ناخنک زدن :))) / ممنون گلم لطف داري، هم ترسيدم همه شو يه جا بذارم وحشت کنيد :دي هم اين که خودمم خسته بودم ديشب.

سلام ... با سختي هرچه تمام تر؟ :دي / هه هه، مارو دست کم گرفتي خواهر؟ :))))