|
ترجمه ی زندگی 
| ||
|
به نام خدای رحمن و رحیم سلام --------- توی خواب و بیداری بودم و داشتم با خودم کلنجار می رفتم که پاشم؟ پانشم؟ که صدای ویبره ی گوشی خبر از اس ام اسی داد؛ _ سلام ر... جان. هیچ نمی گی یه زمانی یه دوستی داشتم که دست بر قضا یه روز رفت تو کما.. و... و حالا تنهاس.. و لااقل یه بار برم دیدنش؟ ها؟ خدااااااااااااا! نسرین ه! و یهو انگار یه دریا آب یخ ریختن رو سرم... که دو سه ماهه هیچ حالی ازش نپرسیدی... خدا خودش می دونه که این روزا به یادش بودم.. خدایا... یادم نیست با چه کلماتی جوابش رو دادم... جواب می ده که مشغول درمان دردها هستم... یه لحظه توی دلم می گم این که می دونست اهواز نیستم... و بعد به خودم فحش می دم! توی بی معرفتی که ادعات می شه برا عزیزانت جون می دی؟!... جوابش رو می دم که کجا هستم و در چه حالی.. جواب می ده: _ نمی دونستم تهرانی. چه خوب. خیلی دعام کن دوست من. به امید دیدار. بای بهش می گم خدا شاهده که چقدر برات دعا کرده و می کنم... _ دکتر گفته چشمم باید دو بار عمل شه. هنوز عمل نکردم. فعلاً درگیر دست چپم هستم که از آرنج به پایین خشک بود.. ---------------- نسرینم! اگر تو هم ندونی، خدای تو می دونه که چقدر برات غصه خوردم و دعا کردم و به همه سپردم دعات کنن... اگر تو هم ندونی، خدای تو می دونه که همه مون، همه ی دوستای اون دوران، از غصه ی اون حالت داشتیم دق می کردیم... نسرین... نسرین؟ اما در کل به یادش که بودی... اما کم بود! نسرین، برات نوشتم تا اواسط تیر یا شاید یه کم بعدش تهرانم، اما بعدش با سر میام پیشت! میام پیشت! نسرین... دوستت دارم نسرین... خدایا! اگرچه انگار فقط باید خیالمون راحت می شد که برگشته! یعنی من یادم می ره اون روزی رو که پشت در اتاق آی سی یو بودم و از دور و از پشت اون پنجره ی کوچیک دیدمت که چه طور... از خودم بدم میاد... هرچی بگم بازم حرف دارم...
--------------- پ.ن.1. پ.ن.2. پ.ن.3. [ جمعه 91/3/26 ] [ 2:12 صبح ] [ گویای خاموش ]
[ نظرات () ]
|
درباره وبلاگ  در ترجمه به مشکلی که بر می خورم، آن قدر با کلمات دست و پنجه نرم می کنم تا سرانجام پیروز شوم. در ترجمه ی زندگی ام اما... نمی دانم... پیچیدگی متن زندگی متحیرم کرده... متنی آن قدر گویا که لحظه لحظه اش را حس می کنم، و آن قدر خاموش که پی بردن به معانیش بصیرتی می خواهد که ندارم... اما می دانم نباید تسلیم شد؛ باید «زندگی کرد» تا بتوان ترجمه اش نمود... باید به جایی رفت که حیات به معنای واقعی درش جریان دارد... پس به کوچه باغی از زندگی پناه می برم و از آرامشش، زیبایی اش و سادگیش مدد می گیرم، و «زندگی می کنم»؛ شاید روزی گوشه ای از این متن پیچیده را فهمیدم... | |
| [ فالب وبلاگ : وبلاگ اسکین ] [ Weblog Themes By : weblog skin ] | ||
