به نام خدای رحمن و رحیم    

---------
(خواندن این پست به آن هایی که حوصله ی حرف های طولانی ندارند توصیه نمی شود!) **
---------

سلام

یه بازی کامپیوتری نسبتاً قدیمی هست (شاید مال حدود 3-4 سال پیش)، که اون زمون بچه های خواهرم خیلی بازیش می کردن، تا این که شاید با نصب ویندوز جدید، شایدم به دلیلی دیگه، از روی سیستمشون پاک شده بود و دیگه هم نصبش نکرده بودن، فکر کنم سی دیش مشکل پیدا کرده بود، شایدم دیگه بازی کردن باهاش از سرشون افتاده بود. همون زمون، داداشم از بازی خوشش اومد و از روش رایت کرد و اورد اهواز (کپی رایت دیگه چی چی ه؟! :دی )؛ اما انگار آه اون شرکت ه گرفت و سی دی مذکور روی سیستم ما نصب نشد!! ما هم بی خیالش شدیم!
و همچنان من فقط تعریف بازی رو شنیده بودم!

امسال عید که خواهرمینا (خواهر ِ مینا نه! خواهرم اینا!! :دی) اومده بودن اهواز، یهو بچه ها گفتن بیا نصبش کنیم! و این بار نصب شد! (انگار آه شرکت ه رهامون کرده بود! :دی)
توی عید دختر و پسر خواهرم به علاوه ی داداشم همش بازیش می کردن!(داداشم بچه نیست ها! :دی )
منم که توی عید وقتشو نداشتم؛ اما بعدش (که البته بازم مثلاً وقت ندارم!!) کم کم وسوسه شدم، رفتم سراغش و توش کلی مهارت پیدا کردم!

مدت های مدید بود که سراغ بازی های کامپیوتری نرفته بودم! یعنی بعد از ولف ِ نمی دونم چند (آدم کشی می کردیم! :دی) و نید فور اسپید ِ نمی دونم چند (دست فرمونم کم نظیر بود! :دی)، دیگه تقریباً اصلاً سراغ گیم نرفتم، و مثلاً بزرگ شدم!!!

که ای کاش نمی شدم...

----------------------
امروز یهو رفتم توی حال و هوای بچگی!
یادم ه توی بعضی بازی های کامپیوتری قدرتی بودم واسه خودم! توی بازی Alaadin و Lion King هم که ابرقدرتی بودم!! هیچ کس توی خونه نتونسته بود تا مرحله ی آخر این دو تا بازی بره و تمومشون کنه! به خصوص علاءالدین که توی اون مرحله ی فکر کنم یکی مونده به آخرش، علاوه بر همه ی سختی ها، پریدن روی اون دست کوچیکه فقط در حیطه ی تخصص من بود و بس!!
چه موزیک های زیبایی داشتن...
چه عالمی داشتم!

دلم تنگ شده...

---------------------
امروز قرار بود برم فرودگاه، برای یه کاری غیر از سفر، که البته مسئله به نحوی دیگه حل شد و نرفتم.
اما به جاش رفتم توی فکر...

زندگی شاید به نوعی مثل یه فرودگاه باشه.. یا راه آهن.. یا ترمینال...
اگه توی این فرودگاه یا راه آهن یا ترمینال تو هم مسافر باشی ، اون وقت می شی جزئی از این زندگی!
اما اگر فقط برای کارهای کوچیک بری فرودگاه (مثل کار امروز من)، و اگر فقط شاهد سفر کردن دیگران باشی، اون وقت ه که می بینی داری از اصل زندگی، از سفر کردن، از حرکت  فاصله می گیری!

چند وقتی ه فقط شاهد بودم...

گویا! اگر سفر نکنی می پوسی! اگر حرکت نکنی می میری!!
یه کاری بکن! تا کی می خوای فقط شاهد باشی؟! یه تکونی به خودت بده!!

--------------------
می دونی راز موفقیتم توی اون بازی ها چی بود؟ می دونی چرا هیچ کس نمی تونست روی دستم بلند بشه؟!
چون هدفم برام عزیز بود! چون از سختی هایی که سر راهش بود نمی ترسیدم که هیچ، تازه لذت هم می بردم!
اون موزیک های قشنگ هم روحم رو نوازش می داد...

مثل همون بازی های کامپیوتری با زندگیت رفتار کن!
هرجایی که باختی، حتی اگر آخر ِ آخر ِ Level هم که باشه، دوباره شروع کن!
به موزیک زیبای بازی ِ زندگی هم که گوش کنی، راحت تر سختی ها رو تحمل می کنی!
نگو موزیکی نمی شنوم! خودت صدای اسپیکر رو بستی و می گی صدایی نمی یاد؟! از حالت mute درش بیار! بشنو! تا کی می خوای کر باشی؟؟

هدفت رو عزیز بشمار! توی ذهنت پررنگش کن، مطمئن باش که می تونی!
ندیدی توی این بازی ه، وقتی شلیک می کنی چی می گه؟

Saaaaaaaaaaw YOU CAN
!!

-------------------
پ.ن.1.
دارند پیله های دلم درد می کشند
باید دوباره زاده شوم عاری از گناه! *

* پ.ن.2.
خواسته یا ناخواسته تقلیدی شد از عنوان یکی از پست های بشنو از نی ِ شقایق صحرایی عزیزم. گفتم که بدونید کپی رایت رو رعایت می کنم، مثلاً دیگه بزرگ و عاقل شدم...

پ.ن.3.
توی فکر زدن این پست بودم که توی آبی تر از آب ِ آرسو، یه مطلبی خوندم با این عنوان: هربار که می روی رسیده ای ... از ارتباطش با موضوعی که برای این پست توی سرم بود لذّت بردم! ممنون آرسو جان!
این هم نشونه ای بود از اون نشونه ها، که فکر می کردم گمشون کردم!

** پ.ن.4. (پس از ویرایش) آغاز متن، خواسته یا ناخواسته، تقلیدی شد از وبلاگ من و یارم، جناب A_V_B_2066 گرامی.