|
ترجمه ی زندگی 
| ||
|
به نام خدای رحمن و رحیم سلام ------------ بدون شرح...
------------ پ.ن.1. گاهی حس می کنی شدی بازیگر یه فیلم تکراری.. بازیگر یه قصه ی خیلی تکراری... یهو می بینی هرچی توی فیلما دیدی داره برای خودت اتفاق میفته... توی قطار که هستم، از جهتی حس می کنم هر لحظه ش برام جدیده؛ آدمای جدید.. ماجراهای جدیدشون.. دنیاهای جدیدی که جلوی چشمت گسترده می شن... اما این وسط انگار یه تناقضی هست!! و توی مسیر برگشتم به تهران، تونستم بفهمم دلیل این تناقض رو... اون بازیگر ثابت رو یادتون هست؟ یادتونه که گفتم هر قسمت یه عده وارد زندگیش می شن و تأثیرشون رو می ذارن و می رن؟ خب این یعنی اون تازگی و جنبش و تکاپوی زندگی بازیگر ثابت! قطار می رود آهسته روی ریل دلم قطار حس سفر و بازی توی فیلم زندگی رو در آدم بیشتر می کنه؛ حس بازی توی یه فیلم تکراری... اجبار به سکون وسط یه عالمه ماجرا... (لطفاً نصیحت نکنید که خودت باید این سکون رو از بین ببری و از این قبیل صحبت ها... باور کنید یه جاهایی «مجبور» می شی به سکون... شایدم.. یه جاهایی این قدر خسته ای که اگر حرکت کنی، اگر نسنجیده حرکت کنی، دووم نمی یاری...) پ.ن.2. این هفته هم دوباره رفتم؛ بعد اومدم سریع در برم که اگه فیلمبرداری باشه مهمون افتخاری فیلمشون نشم (:دی)، که دیدم یا خدا، مگه می شه از لابلای هیئت همراهشون رد شد حالا! فکر کنم دفعه ی دیگه که برم اون جا، برادران لاریجانی بیان به دیدنم!! :دی بیچاره احمدی نژاد هم برنامه ی بازدید من به کتابخونه رو اشتباهی بهش گفتن (شایدم خودم پیچوندمش! :سوت)، و فرداش که رفت فهمید من روز قبلش اون جا بودم! :دی (چه بهتر!) پ.ن.3. شب آرزوها... امشب ما رو هم دعا کنید... نمی دونم چه سرّی ه که تمام سال پرم از آرزوهای مختلف، اما همچین که به این شب می رسیم، یهو انگار خالی می شم... اصلاً نمی دونم چی بگم و از کجا شروع کنم... شایدم لازمه امشب خالی بشیم و بگیم: راضی هستیم به رضای خودت... اما شعار چرا؟! انگار باز هم ته دلمون قیلی ویلی می ره که خدا! راضی باش به اونچه من می خوام!!! و این یعنی فرق امثال من و اونایی که امشب واقعاً خالی می شن از خودشون و پر می شن از خواست ِ یار... اما خدا! با همه ی سستی ِ ایمانم، این آیه ت رو با ذره ذره ی وجود می پرستم: ایاک نعبد و ایاک نستعین... التماس دعا... [ پنج شنبه 91/3/4 ] [ 1:21 عصر ] [ گویای خاموش ]
[ نظرات () ]
|
درباره وبلاگ  در ترجمه به مشکلی که بر می خورم، آن قدر با کلمات دست و پنجه نرم می کنم تا سرانجام پیروز شوم. در ترجمه ی زندگی ام اما... نمی دانم... پیچیدگی متن زندگی متحیرم کرده... متنی آن قدر گویا که لحظه لحظه اش را حس می کنم، و آن قدر خاموش که پی بردن به معانیش بصیرتی می خواهد که ندارم... اما می دانم نباید تسلیم شد؛ باید «زندگی کرد» تا بتوان ترجمه اش نمود... باید به جایی رفت که حیات به معنای واقعی درش جریان دارد... پس به کوچه باغی از زندگی پناه می برم و از آرامشش، زیبایی اش و سادگیش مدد می گیرم، و «زندگی می کنم»؛ شاید روزی گوشه ای از این متن پیچیده را فهمیدم... | |
| [ فالب وبلاگ : وبلاگ اسکین ] [ Weblog Themes By : weblog skin ] | ||
