به نام خدای رحمن و رحیم

   سلام

   با وجود این که این روزها برنامه ی کودک پر شده از کارتون های بزن و بکش و خشن و متأسفانه خشن پرور، و یا کارتون های فضایی و ماورایی که لا اقل من یکی مفهوم خاصی درشون نمی بینم (و بعضی هاشون حتی ارزش سرگرمی هم ندارند)، و یا کارتون هایی که اگر هم به امور مفیدی مثل ورزش بپردازند، اون رو توی تخیل گم و ارزشش رو کم رنگ می کنن (اگر اون رو از بین نبرن)، با این حال هر از چندگاهی افرادی با صلاحیت و دلسوز پیدا می شن و برای دقایقی در هفته هم که شده، این جعبه ی جادویی رو از چنگ جادوگران و موجودات فضایی در می یارن و برنامه هایی می سازن که در عین لطافت، بسیار آموزنده اند، و بعضاً مفاهیم عمیقی درشون نهفته است که حتی برای مایی که ادعای بزرگتر بودنمون می شه هم حاوی نکات ظریف و تفکر برانگیزی هستند.

   ما که توی خونه بچه ی کوچک نداریم، اما صبح های جمعه، از روز تعطیل استفاده می کنم و گاهی برای حفظ کودک درون هم که شده، دقایقی همراه با بچه های توی خونه(!) می شینم پای برنامه ی کودک تلویزیون.

   چیزی که من رو به نوشتن این چند سطر واداشت، یکی از برنامه هاییه که صبح های جمعه از شبکه ی دو پخش می شه، برنامه ای که البته اسمش رو یادم نیست، اما درش یه شخصیت عروسکی هست که به همراه چند تا بازیگر، لحظات قشنگ و آموزنده ای رو برای بچه ها می سازن.

   جریان این برنامه از این قراره که همه نگران شخصیت اصلی داستان (یعنی همون شخصیت عروسکی) هستند؛ عروسکی که بسیار کوچک و کوتاه قده! و همین قد کوتاهشه که مایه ی نگرانی اطرافیان شده... آدم های داستان، توی هر قسمت قصه ی آموزنده ای رو برای این عروسک تعریف می کنن (و خودشون نقش شخصیت های داستان رو بازی می کنن)؛ و بعد از اتمام قصه و یاد گرفتن نکته ای مفید و جدید، اون عروسک یکی دو سانتی متر قد می کشه! و همه از این قضیه خوشحال می شن! در واقع تمام دغدغه ی شخصیت های این برنامه قد کشیدن اون عروسکه، و این که اون رو از کوتاهی و کوتولگی در بیارن!

   اگر کمی به مفهوم این داستان ساده فکر کنیم، می بینیم که در واقع این قد ِ ظاهری عروسک نیست که با اون داستان ها بلند می شه، بلکه این روح ِ بچه هاست که با یاد گرفتن هر نکته ی آموزنده، چند سانتی قد می کشه و بلند می شه!

و حالا اگر کمی بیشتر فکر کنیم، می بینیم که ارتباط یاد گرفتن و قد کشیدن ، نه فقط برای کودکان، که برای همه ی ما صدق می کنه؛ مایی که خیلی هامون داریم از کوتولگی رنج می بریم و نیاز داریم که یاد بگیریم تا قد بکشیم...

   هر کتابی که می خونیم، هر دقیقه ای که تفکر می کنیم، پای صحبت هر عالمی که می نشینیم، با هر دوست دانایی که معاشرت می کنیم، توی هر نشانه و حکمتی از خداوند که دقیق و ظریف می شیم... هر کدوم وسیله ایه ارزشمند که چند سانتی متر به قد ِ روحمون اضافه می کنه...

-----------------------------------------

   پ.ن.1. توی یک قسمت، درست یادم نیست چی شد، اما انگار عروسک داستان دروغ گفت یا یه همچین کاری، به هر حال خطایی ازش سر زد؛ و اون بار عروسک قد نکشید!! تا بچه ها یاد بگیرن (و ما هم یاد بگیریم) که کارهای خطا ما رو از رشد کردن باز می دارن و به کوتولگی مون دامن می زنن...

   پ.ن.2. توی این برنامه ی دوست داشتنی، بعد از اتمام هر قصه ای که برای اون عروسک تعریف می کنن، یه نفر با کلی هیجان و امید ، متری در دستش می گیره تا قد شخصیت داستان رو اندازه بگیره، و همزمان با اندازه گرفتن قدش، شعری پخش می شه که درش می خونن:

   سان سان تی متر، سان سان تی متر! یکصد و بیست و سه، صد صد و ببست و سه! یکصد و بیست و چار، صد صد و بیست و چار!! و الی آخر...

   حالا بیایید ما هم هر از چندگاهی با کلی هیجان و امید ، متری در دست بگیریم و قد روحمون رو اندازه بگیریم ، و زیر لب بخونیم: سان سان تی متر... سان سان تی متر...