به نام خدای رحمن و رحیم

سلام

سلام به ماهی که...

نمی دونم چه طور بگم، از کجا بگم...
هر سال این موقع همین حس بهم دست می ده، همین حس آشنا، همین حس لطافت فضا و اصلاً همه چی و همه کس... همین حس...
وای خدا چرا کلمه سر زبونم نمی یاد؟! چرا نمی تونم یه گوشه ی کوچیکی از احساسم رو به زبون بیارم؟!

خدا بی نظیری! خدا این فضا خیلی قشنگه، خیلی لطیفه، خیلی روح بخشه، خیلی...

خدایا ممنون بابت این هدیه ی زیبا، ممنون برای سفره ای که گستردی و بدون نگاه به گناهان و خطاهامون، همه مون، همممههههههه مون رو دعوت کردی...

خدا خودت به من بگو، آخه چه سرّیه که به محض شروع این ماه عزیز، به محض این که پا می ذاریم توی اولین سحر این ماه مبارک، یهو انگار در آسمون باز می شه... و اون قدر رحمت و برکت روی سر و رومون می شینه که روح آدم به وجد می یاد... معنویت فضا به حدّی می رسه که روحمون سرشار می شه از عشقت...

خدا تو خودت بهم بفهمون، آخه چه سریّه که توی این ماه یهو همه مهربون می شن، دلا نورانی می شن... حتی.. حتی کسایی که 11 ماه لا اقل در ظاهر (من که از باطنشون خبر ندارم)، اما دست کم در ظاهر... نه! اصلاً نمی خوام صفتی بهشون نسبت بدم! نمی خوام بد ِ کسایی رو گفته باشم که می دونم الآن، همین لحظه یه گوشه نشستن و دارن روحشون رو از عطر الهی این ماه سرشار می کنن... حالا من سرتاپا گناه کی باشم که بخوام درباره ی مهمونای خدا حرف بزنم؟!

اما خدا! بگو چه طور می شه که همه تحت تأثیر قرار می گیرن؟ چه طوری ه که حتی نماز نخون ها نمازخون می شن، دنیا پرست ها خداپرست می شن، حرمت شکن ها حرمت نگه می دارن؟!
چه طوره که وقتای دیگه ی سال، گاهی وقتی می خوایم قرآن بخونیم تنبلی مون می شه، اما توی این ماه حتی اگه توی فکر قرآن خوندن هم نباشیم، یهو حسش و اشتیاقش می ریزه توی وجودمون؟!
چه طوره که کلام دلنشینت توی این ماه دلنشین تر می شه؟!

پروردگارم! من که می گم این آغوش توئه، که با چشم پوشی از هرچه که هستیم و هر سیاهی ای که توی پرونده مونه، یه ماه به گرمی پذیرای قلبای خسته مون می شه...

مهربونم، جوابمو گرفتم! همینه! خود خودشه!

ت وی آغوش خدا باشی، خدا نوازشت کنه و عشق و رحمتشو بریزه توی وجودت، با دست خودش قلبتو غبار روبی کنه، اون وقت بازم گناه؟! بازم نافرمانی؟! بازم حرمت شکنی؟! بازم بی توجهی؟! مگه میشه آخه؟!

خدا به خودت قسم که به حق، مهمون نوازیت حرف نداره! خدا ممنونم! ممنونم که امروزم همون حس آشنای قدیمی رو ریختی توی وجود تک تکمون، همون حس قشنگ، همونی که نمی تونم، نمی تونم، نمی تونم توی کلمه بیارمش...

همون حس زیبای تو رو داشتن!
حس تو رو داشتن...
تو رو داشتن...

خدایا! هر سال، ماه که از نیمه می گذره دلم می لرزه! ناخودآگاه ذهنم شمارش معکوس رو شروع می کنه... می ترسم، جداً هم می ترسم! هول برم می داره که اگه تموم بشه چه کاااار کنم؟!! بعد به زحمت ذهنمو از این فکر خالی می کنم و سعی می کنم فقط نفس بکشم! نفس بکشم و معنویت بی نظیر این روزها رو توی تک تک سلول هام و تمام زوایای ذهن و روح و جسمم ذخیره بکنم...
و یک سال این ذخیره رو توی وجودم نگه دارم و اگه لایق باشم به وسعتش اضافه کنم...
من که می گم فلسفه ی این مهمونی همینه... یه ماه وجودمون رو سرشار می کنی از عشقت تا ذهن خاک خورده مون یادش بیاد که کیه و چیه... تا بلکه آدم شیم...

خدای مهربونم، توی این یه ماه اقیانوس رحمتت، این تنها اقیانوس شیرین عالم هستی رو خورد خورد می ریزی توی روح ما که ظرفیتش شاید قد یه کاسه باشه!
اما تو هی این پیاله ی بی مقدار رو بزرگ و بزرگ تر می کنی، تبدیلش می کنی به حوض.. استخر.. برکه.. رودخونه... و بعد اگه قدر بدونیم، اگه خودمون بخوایم و سعی کنیم، اون وقت شاید وصلش کنی به اون اقیانوس بی کران...
خدا یعنی می شه؟! یعنی می شه یه روزی منم آدم بشم...

-------------

پ.ن. 1. خدایا! اگه این آخرین رمضانم باشه چی؟! اگه آخرین مهمونی خدایی باشه که درش شرکت می کنم؟!!
خدایا! کمک کن جوری از این خوان رحمتت توشه بردارم که چه صد سال توی این دنیا باشم و چه چند ساعت، توی اون دنیا با افتخار سرم رو بگیرم بالا که من آدم شدم و اومدم!
اما نکنه یه وقت...
دستمو بگیر خدا!

پ.ن. 2. امروز نیت کردم تا اگه عمری باقی باشه چهل سحر دعای عهد رو بخونم؛ به نیت تعجیل در ظهور منجی عالم بشریت (عج) که هرچی می گذره بیشتر نیاز به عدل گستری ایشون رو حس می کنم، و به نیت شفای همه ی بیماران، و باز شدن گره از امورات همه ی مسلمین؛ و به نیت... ان شاء الله که گوشه چشمی هم به من خطاکار بشه...

این رو این جا گفتم تا یه یادآوری ای کرده باشم، که اگر شما هم خواستید همراهی کنید.

پ.ن. 3. رمضانتون مبارک، طاعاتتون مقبول درگاه الهی باشه و التماس دعا...