به نام خدای رحمن و رحیم

سلام

سلام به ماهی که...

نمی دونم چه طور بگم، از کجا بگم...
هر سال این موقع همین حس بهم دست می ده، همین حس آشنا، همین حس لطافت فضا و اصلاً همه چی و همه کس... همین حس...
وای خدا چرا کلمه سر زبونم نمی یاد؟! چرا نمی تونم یه گوشه ی کوچیکی از احساسم رو به زبون بیارم؟!

خدا بی نظیری! خدا این فضا خیلی قشنگه، خیلی لطیفه، خیلی روح بخشه، خیلی...

خدایا ممنون بابت این هدیه ی زیبا، ممنون برای سفره ای که گستردی و بدون نگاه به گناهان و خطاهامون، همه مون، همممههههههه مون رو دعوت کردی...

خدا خودت به من بگو، آخه چه سرّیه که به محض شروع این ماه عزیز، به محض این که پا می ذاریم توی اولین سحر این ماه مبارک، یهو انگار در آسمون باز می شه... و اون قدر رحمت و برکت روی سر و رومون می شینه که روح آدم به وجد می یاد... معنویت فضا به حدّی می رسه که روحمون سرشار می شه از عشقت...

خدا تو خودت بهم بفهمون، آخه چه سریّه که توی این ماه یهو همه مهربون می شن، دلا نورانی می شن... حتی.. حتی کسایی که 11 ماه لا اقل در ظاهر (من که از باطنشون خبر ندارم)، اما دست کم در ظاهر... نه! اصلاً نمی خوام صفتی بهشون نسبت بدم! نمی خوام بد ِ کسایی رو گفته باشم که می دونم الآن، همین لحظه یه گوشه نشستن و دارن روحشون رو از عطر الهی این ماه سرشار می کنن... حالا من سرتاپا گناه کی باشم که بخوام درباره ی مهمونای خدا حرف بزنم؟!

اما خدا! بگو چه طور می شه که همه تحت تأثیر قرار می گیرن؟ چه طوری ه که حتی نماز نخون ها نمازخون می شن، دنیا پرست ها خداپرست می شن، حرمت شکن ها حرمت نگه می دارن؟!
چه طوره که وقتای دیگه ی سال، گاهی وقتی می خوایم قرآن بخونیم تنبلی مون می شه، اما توی این ماه حتی اگه توی فکر قرآن خوندن هم نباشیم، یهو حسش و اشتیاقش می ریزه توی وجودمون؟!
چه طوره که کلام دلنشینت توی این ماه دلنشین تر می شه؟!

پروردگارم! من که می گم این آغوش توئه، که با چشم پوشی از هرچه که هستیم و هر سیاهی ای که توی پرونده مونه، یه ماه به گرمی پذیرای قلبای خسته مون می شه...

مهربونم، جوابمو گرفتم! همینه! خود خودشه!

ت وی آغوش خدا باشی، خدا نوازشت کنه و عشق و رحمتشو بریزه توی وجودت، با دست خودش قلبتو غبار روبی کنه، اون وقت بازم گناه؟! بازم نافرمانی؟! بازم حرمت شکنی؟! بازم بی توجهی؟! مگه میشه آخه؟!

خدا به خودت قسم که به حق، مهمون نوازیت حرف نداره! خدا ممنونم! ممنونم که امروزم همون حس آشنای قدیمی رو ریختی توی وجود تک تکمون، همون حس قشنگ، همونی که نمی تونم، نمی تونم، نمی تونم توی کلمه بیارمش...

همون حس زیبای تو رو داشتن!
حس تو رو داشتن...
تو رو داشتن...

خدایا! هر سال، ماه که از نیمه می گذره دلم می لرزه! ناخودآگاه ذهنم شمارش معکوس رو شروع می کنه... می ترسم، جداً هم می ترسم! هول برم می داره که اگه تموم بشه چه کاااار کنم؟!! بعد به زحمت ذهنمو از این فکر خالی می کنم و سعی می کنم فقط نفس بکشم! نفس بکشم و معنویت بی نظیر این روزها رو توی تک تک سلول هام و تمام زوایای ذهن و روح و جسمم ذخیره بکنم...
و یک سال این ذخیره رو توی وجودم نگه دارم و اگه لایق باشم به وسعتش اضافه کنم...
من که می گم فلسفه ی این مهمونی همینه... یه ماه وجودمون رو سرشار می کنی از عشقت تا ذهن خاک خورده مون یادش بیاد که کیه و چیه... تا بلکه آدم شیم...

خدای مهربونم، توی این یه ماه اقیانوس رحمتت، این تنها اقیانوس شیرین عالم هستی رو خورد خورد می ریزی توی روح ما که ظرفیتش شاید قد یه کاسه باشه!
اما تو هی این پیاله ی بی مقدار رو بزرگ و بزرگ تر می کنی، تبدیلش می کنی به حوض.. استخر.. برکه.. رودخونه... و بعد اگه قدر بدونیم، اگه خودمون بخوایم و سعی کنیم، اون وقت شاید وصلش کنی به اون اقیانوس بی کران...
خدا یعنی می شه؟! یعنی می شه یه روزی منم آدم بشم...

-------------

پ.ن. 1. خدایا! اگه این آخرین رمضانم باشه چی؟! اگه آخرین مهمونی خدایی باشه که درش شرکت می کنم؟!!
خدایا! کمک کن جوری از این خوان رحمتت توشه بردارم که چه صد سال توی این دنیا باشم و چه چند ساعت، توی اون دنیا با افتخار سرم رو بگیرم بالا که من آدم شدم و اومدم!
اما نکنه یه وقت...
دستمو بگیر خدا!

پ.ن. 2. امروز نیت کردم تا اگه عمری باقی باشه چهل سحر دعای عهد رو بخونم؛ به نیت تعجیل در ظهور منجی عالم بشریت (عج) که هرچی می گذره بیشتر نیاز به عدل گستری ایشون رو حس می کنم، و به نیت شفای همه ی بیماران، و باز شدن گره از امورات همه ی مسلمین؛ و به نیت... ان شاء الله که گوشه چشمی هم به من خطاکار بشه...

این رو این جا گفتم تا یه یادآوری ای کرده باشم، که اگر شما هم خواستید همراهی کنید.

پ.ن. 3. رمضانتون مبارک، طاعاتتون مقبول درگاه الهی باشه و التماس دعا...

به نام خدای رحمن و رحیم

ای وای بر اسیری کز یاد رفته باشد
در دام مانده باشد صیاد رفته باشد

آه از دمی که تنها، با داغ او چو لاله
در خون نشسته باشم چون باد رفته باشد

امشب صدای تیشه از بیستون نیامد
شاید به خواب شیرین، فرهاد رفته باشد

خونش به تیغ حسرت یا رب حلال بادا
صیدی که از کمندت آزاد رفته باشد

از آه دردناکی سازم خبر دلت را
وقتی که کوه صبرم بر باد رفته باشد

رحم است بر اسیری کز گرد دام زلفت
با صد امیدواری ناشاد رفته باشد؟

شادم که از رقیبان دامن کشان گذشتی
گو مشت خاک ما هم، بر باد رفته باشد

پرشور از "حزین" است امروز کوه و صحرا
مجنون گذشته باشد فرهاد رفته باشد

...

«حزین لاهیجی»

به نام خدای رحمن و رحیم

سلام

جناب رودخونه کوچولو من رو به مشاعره ای دعوت کرده بودند که ظاهراً قراره بین وبلاگ دوستان در جریان باشه.

دیدم خوبه از این طریق عرض ارادتی هم کرده باشم به...

تقدیم از شوره زار قلبم به دریای بی کران وجودش...

دلم دیریست داغ دوری آن یاسمن دارد
دلم امشب هوای کوی پور ِ یاس ِ من دارد!

دلم پر می کشد سویت، کجایی ای گل نرگس؟
بود چشم دلم در راه، آخر کی بیایی ای گل نرگس؟

دلم از دوریت تنگ است... اما نه! تو نزدیکی!
دل من دور افتاده، نداند قدر نزدیکی...

دلم امشب ببین قرمز ز خون و سبز از یاد است
دلم اما سیاه از معصیت، همرنگ فریاد است

تو ای فریادرس! ای دوست! مولایم! ببین رویم
ببین گشته سیه... از شرم و از خجلت چه ها گویم؟

هزاران عهد بستم با تو مولا! آل یاسینم!
هزاران عهد بشکستم، ز بدعهدیم غمگینم...

اگر دست دلم را تو نگیری دل سیاه و کور می ماند
دلی که یاد تو دارد ز کویت دور می ماند

دلم را نزد خود بَر... تو دوای درد او دانی
همین درمان ورا کافی که پیش چشم او مانی

که چشم دل مرا باید برای دیدن رویت
اگر بینا شود این چشم با دل می دوم سویت!

ببین بشکسته قلبم... قلب من! ای مهدی زهرا!
به حق پهلوی بشکسته اش قلبم نما بینا...

پ.ن. 1. ظاهراً رسم بر اینه که هر کس سه نفر رو به این مشاعره دعوت کنه. صرف نظر از دوستانی که قبلاً توسط دیگر دوستان انتخاب شدند، این عزیزان رو هم من دعوت می کنم:

بشنو از نی

پنجره ی خیال

محض یار مهربان

  پ.ن. 2. موفق باشید و التماس دعا...