به نام خدا
سه باره سلام :دي

سکوت يعني سخن گفتن
وقتي که سخن مي گوييم، يعني سکوت مي کنيم. و وقتي سکوت مي کنيم يعني عميقاً سخن مي گوييم. چرا که سکوت يعني مجال دادن به گفتگوي دروني. و کلام يعني قطع گفتگوي دروني.
در اندرون من خسته دل ندانم کيست . . . . . که من خموشم و او در فغان و در غوغاست

اينو بارها حس کردم. وقتي سکوت مي‌کنم با خودم گفتگوي دروني دارم. نشده که اصلاً تو تنهايي اين گفتگو رو انجام ندم. وقتي هم عميق به گفتگوي دروني دارم، مخاطب درونيم رو مثل يه مخاطب بيرون که ديده نمي‌شه و صداش رو مي شنوم حس مي‌کنم. مثل کسي که باهاش فاصله‌م خيلي زياده و مطمئن نيستم جواب درونم همون جواب اون باشه. ولي در کل اين گفتگوي دروني رو خيلي دوست دارم. يه جورايي همدم تنهاييهامه:دي
کافيه يکي اين وسط بياد و يه حرفي بهم بزنه، اون وقت مثل اينکه از خواب عميق پريده باشم، حتي ممکنه يادم بره به چي داشتم فکر مي‌کردم و به موضوع گفتگوي دروني چي بود. نمي‌دونم تاحالا اينطوري شدين؟ هر چي هم فکر مي‌کنيد هر چي هم موضوع‌هاي مختلف رو ميارين جلو مي‌بينين که هيچ کدوم اون موضوعي نبوده که فکرتون مشغولش بوده. انگار موضوع مال يه دنياي ديگه بوده که فکري درکش مي‌کرده که مدتي از دنيا فارق شده.
اون بيت شعر هم يه ذره پايين تر نوشتين و چه جالب دوباره اينجا معني پيدا کرده :دي