|
ترجمه ی زندگی 
| ||
|
به نام خدای رحمن و رحیم سلام شاید اگر این پست رو هفته ی پیش می زدم حال و هواش خیلی متفاوت می شد، اما چه کنم که امکانش نبود.. تا الآن... و الآن هم اصلاً نمی دونم چه طور باید بیانش کنم... فقط می گم خدایا شکرت...
حیف که نمی تونم خیلی توضیح بدم... ------- حالا می فهمم که گاهی لازم ه نداشتنش رو با تمام وجود درک کنیم تا یاااااااد بگیریم که بودنش چقدر با ارزش ه... خدایا! مزه ی تلخ و عذاب آور نبودنش رو چند صباحی بهم چشوندی و امیدم رو فقط به خودت وابسته کردی تا بفهمم که اگه داشته باشمش همه چیز رو می تونم تحمل کنم، ولو به قیمت استخونایی ترک خورده.. استخونایی ترک خورده که هنوزم می شه روشون ایستاد؛ و به لطف تو چقدر هم محکمند و ما نمی فهمیم... خدایا! یک بار به نوعی مردم تا معنای حیات رو بفهمم! و بعد با نگاه مهربون و بی نظیرت، بهم رحم کردی تا معنی تولد دوباره رو بچشم... معبودم.. --------------- پ.ن.2. [ سه شنبه 89/4/15 ] [ 4:58 عصر ] [ گویای خاموش ]
[ نظرات () ]
به نام خدای رحمن و رحیم سلام نمی دونم توفیقم کم تر از قبل شده یا همتم.. یا هردو...
پروردگارا خدایا قسم به بزرگیت که امشب، شب آرزوها، دلمو روشن کرده به لطف خودت... بارالها!
----------------------- پ.ن.2. برای رفع مشکلات همه ی گرفتاران دعا کنیم.. ملتمسین دعا رو فراموش نکنیم.. بیماران رو فراموش نکنیم.. مظلومان جهان رو فراموش نکنیم... (پس از ویرایش) [ پنج شنبه 89/3/27 ] [ 12:18 عصر ] [ گویای خاموش ]
[ نظرات () ]
به نام خدای رحمن و رحیم
دیروز از یه چیزی خیلی دلم گرفت، یعنی از یه چیزی که مدت هاست ازش دلم گرفته، دلم خیلی بیشتر گرفت! حدود یک ساعت بعد، از جایی (که تقریباً فراموشش کرده بودم) به موبایلم زنگ زدن، و در همون زمینه که دلم گرفته بود بهم خبری دادن! یهو احساس کردم خدای مهربونم چقدررررر حواسش بهمون هست! یه احساس لطیف و خوشایندی همه ی وجودم رو گرفت! بذار اینو بگم! اون خبری که بهم رسید، شاید از دید خیلی ها، حتی خودم، چیز معمولی و حتی پیش پا افتاده ای باشه! اما... خدایا! می دونم.. می دونم که خدا به دل سیاهم رحم کرد... حس دانش آموز تنبلی رو دارم که آموزگار دلسوزش به جای تنبیه، ناز و نوازشش می کنه تا بلکه اون شاگرد بازیگوش سر راه بیاد... خدا کنه ناسپاسی نکنم و یادم نره... خدا کنه دل ِ آلزایمریم نامردی نکنه و اون حس فراموشش نشه...
چون پی برد به تو دل و جانم که جاودان ای عقل پیر و بخت جوان گرد راه تو نقش تو در خیال و خیال از تو بی نصیب از تو خبر به نام و نشان است خلق را جویندگان جوهر دریای کنه تو چون بی خبر بود مگس از پر جبرئیل شرح و بیان تو چه کنم زانکه تا ابد عطار اگرچه نعره‌ی عشق تو می‌زند
---------------------------- پ.ن.2. افوض امری الی الله ان الله بصیرٌ بالعباد... پ.ن.3. فرارسیدن ایام فاطمیه رو خدمت همه ی دوستان خوبم تسلیت عرض می کنم. پ.ن.4. امروز صبح زود که از خونه می رفتم بیرون، هنوز از حیاط پامو توی خیابون نذاشته بودم که یهو عطر گل یاس مستم کرد... سرم رو برگردوندم و دیدم بوته ی یاس رازقی کلی گل داده! صلی الله علیک یا فاطمة الزهرا...
[ چهارشنبه 89/2/8 ] [ 3:43 عصر ] [ گویای خاموش ]
[ نظرات () ]
به نام خدای رحمن و رحیم
با همه ی بی سر و سامانی ام طاقت فرسودگی ام هیچ نیست آمده ام بلکه نگاهم کنی دلخوش گرمای کسی نیستم آمده ام با عطش سال ها ماهی برگشته ز دریا شدم خوب ترین حادثه می دانمت حرف بزن ابر مرا باز کن حرف بزن حرف بزن سال هاست ها... به کجا می کشی ام خوب من؟
«محمدعلی بهمنی»
[ چهارشنبه 88/11/7 ] [ 3:50 عصر ] [ گویای خاموش ]
[ نظرات () ]
|
درباره وبلاگ  در ترجمه به مشکلی که بر می خورم، آن قدر با کلمات دست و پنجه نرم می کنم تا سرانجام پیروز شوم. در ترجمه ی زندگی ام اما... نمی دانم... پیچیدگی متن زندگی متحیرم کرده... متنی آن قدر گویا که لحظه لحظه اش را حس می کنم، و آن قدر خاموش که پی بردن به معانیش بصیرتی می خواهد که ندارم... اما می دانم نباید تسلیم شد؛ باید «زندگی کرد» تا بتوان ترجمه اش نمود... باید به جایی رفت که حیات به معنای واقعی درش جریان دارد... پس به کوچه باغی از زندگی پناه می برم و از آرامشش، زیبایی اش و سادگیش مدد می گیرم، و «زندگی می کنم»؛ شاید روزی گوشه ای از این متن پیچیده را فهمیدم... | |
| [ فالب وبلاگ : وبلاگ اسکین ] [ Weblog Themes By : weblog skin ] | ||
