به نام خدا و سلام... خوشحال شدم از حضورتون جناب حيات طيبه، افتخار داديد... مي گم متوجه منظورتون از اين قسمت نشدم: يکي از دلايلي که زياد تو اين بحثاي خانواده نميام اينه که آدم حس ميکنه افرادي دور و برشند که ارزش نداره حتي براي اين پستها وقت بگذاره يا نظري بده يا ...! يكم فاصله بگيره از اون محيط خيلي مواقع بيشتر تاثير خودشو داره . ... مي شه توضيح بيشتر بديد منظورتون چيه؟ ... راستش من اول اون تاپيک برام جذابيتي نداشت، اما بعد خوشم اومد ازش از دو جهت: يکيش همون موضوع تاپيکه، که به قول شما نامه اي تخيليه.. که البته ممکنه روزي هم اون نامه جنبه ي حقيقي پيدا کنه. اما دليل دوم اين بود که اين نامه ها، لا اقل نامه هايي که خودم مينويسم رو مي گم، همين الآن هم جنبه ي حقيقي دارن، چون مخاطبش فقط فرزند نداشته ي من نيست، اگر اين طور بود که من اون رو توي يادداشت هاي شخصيم توي دفتر خودم مي نوشتم نه اون جا، يا اين جا توي وبلاگ. ابتداي همين پست هم نوشتم، براي هر فرد ديگه اي هم ممکنه فايده داشته باشه... با نوشتن اين نامه ها توي نت عموميشون مي کنم شايد به درد فرزند ديگري هم خورد... راستي اون جمله اي که از نامه نقل کرديد، نفهميدم بهش انتقادي داشتيد؟ آخه اون علامت تعجب پايينش يه کم بردم توي فکر. راستش به نظر خودم مهم ترين جمله ي پست همون بود، به همين خاطر خواستم اگر انتقادي بهش داريد بدونم... راستي در اون مورد مسائل تربيتي هم که گفتيد، من فکر مي کنم اين نامه ها شايد روي طرز فکر و نحوه ي تربيتي که پدر و مادرهاي آينده خواهد داشت تأثير مثبت بذاره، چون به شرطي که اين نامه ها فقط جنبه ي تفريحي نداشته باشن، بلکه دلسوزانه و از ته دل باشن، باعث مي شن از حالا احساس مسئوليت نسبت به فرزندمون درمون تقويت بشه، و به وقتش بيشتر به اونا اهميت بديم... متشکرم از توجه تون.