سلام ... پس ديگه براتون عادي بوده تعطيلي مدارس.. ;) ... وااااااااي حس! اون خنده هاي از ته دل رو من مي دوني براي چه وقتايي يادمه؟! وقتايي که ماه رمضون 29 روزه مي شد و تي وي مي گفت فردا عيده!!! :دي به خصوص بعضي سالا که تا ساعت 10 و 11 شب معلوم نبود فرداش عيده يا نه، و ما تا آخر شب همش در خوف و رجا (:پي) به سر مي برديم! و ديگه وقتي داشتيم نااميد مي شديم، يهو مي گفتن عيد شد! و ما جيييييييييييييييييغ و دااااااااد! :پيي بعد يادمه يه سالي من و خواهر و برادرم تا عيد شد با همديگه جييييييييييغ و هواااااااااااااااااااااار سر داديم، يهو بابام دعوامون کرد که بسه! چرا داد مي زنيد؟!! :دييييي هنوز که هنوزه تو دل هرسه مون مونده که چرا بابا اون شب دعوامون کرد! :( :دي :پيييييييي ... آره، دنيامون کوچيک بود و باصفا... اما مي دوني حس؟ بعضي از خاطرات نوشته و ننوشته ي کودکي و نوجوونيم رو که مرور مي کنم، با بعضي غصه هاي اون روزهام عميقاً غصه مي خورم و حتي شايد بغض.. دردايي که الآن براي همه شون راه حل هاي مي شه گفت ساده اي هم دارم، اما مهم اينه که اون وقت برام لاينحل بودن، و من براشون درد کشيدم... حس مي کنم هزار بار هم که برگردم به بچگي، بازم همون غصه ها گريبانم رو مي گيرن! و اصلنم مهم نيست که الآن چقدر برام ساده هستن! .. راستش خوشحالم که تمام احساسات اون دورانم (چه خوب و چه بد) هنوزم برام جدي هستن (حتي اگر گاهي به ضايع بودنشون بخندم.. :دي).. و اين که، شايد فقط يک غصه از اون دوران هست که هنوزم برام غصه ست و لاينحل... // شايد خيلي باربط به کامنتت حرف نزدم، اما اينا تو دلم بود، بايد يه جايي مي گفتم :دي