چرا نگم؟ بابا چرا همش بايد نگم؟
واقعا دلم ميخواد ازين "رحم" ها بهم نشه!هزار جور ميتونه بهم رحم کنه.اما فقط اينجوري بهم "رحم" ميکنه.
من به معناي واقعي جون به لب شدم.حواسش بهم نيست.من بدترين و گناه کار ترين آدم روي زمين.بايد بهم بي محلي کنه؟
تکليف من با اين همه اشکي که ريخته ميشه چيه؟ :((((((
بي اهميت باشم؟يا مثل الان نباشم و ذره ذره همينجوري هر روز تحليل برم؟
گويا جان آخرين باري که دلم خنديد رو يادم نمياد.عين اين آدماي احمق 24 ساعت ميخندم و دلم خونه،آشوبه.
بخدا بهش مطمئنم.به مهربونيش ايمان دارم،به مصلحت انديشيش شکي ندارم. بهش توکل کردم و خودمو سپردم به خودش.بهش گفتم منم مثل دخترت!!!
ولي دلم خونه.... :(((((((